Depresja jest schorzeniem wyglądającym u każdego człowieka we własny, indywidualny sposób. Wynika to z innych cech osobowości pacjenta, innych przyczyn które depresje wywołały, obecności innych doświadczeń życiowych, ponad to różnic wieku, płci, obecności lub braku wsparcia. Powodu odmienności obrazu można by mnożyć, prawdopodobnie nie wyczerpując możliwych powodów powodujących tak olbrzymią rozpiętość obrazu tej choroby. Wyróżnianie różnych forma depresji ma znaczenie o tyle, że pozwala lekarzowi na określenie sposobu leczenia - inny dobór leków, pozwala na zdecydowanie jakie powinno być miejsce leczenie (gabinet czy szpital), ocenę ryzyka samobójstwa. Z punktu widzenia chorego i jego rodziny istotne jest pełniejsze zrozumienie odrębności jego zaburzenia, zamiast ogólnikowej diagnozy "depresja".

Podstawowy podział depresji jest oczywisty, dzieli depresje w zależności od nasilenia jej objawów na:

• lekką


• umiarkowaną


• ciężką

Ciężkość depresji określa się na podstawie ilości, ciężkości objawów oraz całkowitemu funkcjonowaniu pacjenta w dotychczasowych rolach (pracownik, członek rodziny).
Dodatkowo dodaje się czasami określenie "z objawami somatycznymi", pod którym są ukryte następujące objawy:

• zaburzenia snu;


• spadek apetytu prowadzący do spadku masy ciała;


• spadek libido;


• uczucie zmęczenie;


• utrata wcześniejszych zainteresowań;


• obojętność wobec czynności dających wcześniej pozytywne odczucia;


• gorsze samopoczucie w godzinach rannych.

Specyficzną formą jest depresja ciężka z objawami psychotycznymi. Występujące w tym schorzeniu zaburzenia myślenia osiągają rozmiar urojeń. Chory może przykładowo uważać, że jest odpowiedzialny za zbliżający się koniec świata; z trwogą oczekiwać aresztowania za popełnione wyimaginowane przestępstwa lub uważać, że jego narządy wewnętrzne przestają/przestały działać (zespół Cotarda).
Urojenia to zaburzenia treści myślenia. Przekonania chorego są fałszywe, mają istotny wpływ na postępowanie, nie podlegają w żadnym stopniu perswazji.

Powyższy podział opary jest na popularnych klasyfikacjach zaburzeń psychicznych. W praktyce jednak można wykorzystać podział depresji na:

• prostą - wyraźnie zarysowane obniżenie nastroju, wyraźne objawy somatyczne; spadek aktywności w umiarkowanym stopniu;


• lękową - wyraźnie zarysowane jest odczuwanie lęku, pobudzenie psychomotoryczne, szczególnie pospolita u osób w starszym wieku;


• anankastyczną - pojawiają się wbrew woli chorego natrętne myśli dotyczące podjęcia próby samobójczej, wyrządzenia krzywdy komuś bliskiemu;


• z zahamowaniem - znaczny spadek aktywności, aż do obrazu przypominającego katatonię (zupełny brak przemieszczania);


• z urojeniami - liczne urojenia winy, grzeszności, ubóstwa. Chory odczuwa duży lęk;


• hipochondryczną - na pierwszy plan wysuwają się skargi na dolegliwości somatyczne, przekonanie o ciężkiej nieuleczalnej chorobie, połączona z dużym lękiem;


• z depersonalizacją - przeważają skargi na zubożenie emocjonalne, niemożność odczuwania pozytywnych i negatywnych uczuć.

Subdepresja
Nie zawsze u chorego obecne są wszystkie objawy lub występują w niewystarczającym nasileniu, aby rozpoznać depresję. W takiej sytuacji stosuje się termin subdepresji. Stan ten może występować jako samodzielne zaburzenie lub być preludium do rozwoju depresji. Szczególny rodzaj subdepresji stanowią depresje maskowane. Rolę maski pełnią dolegliwości, które przesuwają te typowe dla depresji na drugi plan. Powoduje to znaczne trudności diagnostyczne, a pacjenci z depresją maskowaną przeważnie są pacjentami lekarzy innych specjalności.
Pospolitymi maskami depresji są:

• zaburzenia snu;


• dolegliwości bólowe np. neuralgia nerwu trójdzielnego, bóle głowy;
  
• zaburzenia lękowe;


• natręctwa;


• brak apetytu aż do wychudzenia podobnego do tego które jest znane w anoreksji;


• zmęczenie;


• nadużywanie alkoholu lub leków.