Siedze w gabinecie terapeutycznym. Oddycham spokojnie, mam zamknięte oczy. Przenoszę się w wyobraźni do "bezpiecznego miejsca". Opowiadam o ogrodzie u cioci, o tym, że leże na kocu, że słońce mnie grzeje, że słyszę odgłosy owadów.
Jeszcze przez chwile oddycham.
Terapeutka prosi bym przeniosła się do sytuacji z niedalekiej przeszłości, o której wcześniej mówiłam.
Opowiadam, że siedze w gabinecie u psychiatry i opowiadam o trudnych rzeczach. Czuje ogromny wstyd.
Terapeutka prosi bym się w ten wstyd wczuła. Siedzę tak chwilkę. Zaczynają napływać obrazy wydarzenia z przeszłości. Zaczynam mówić:

Jestem w szpitalu. Słysze pytanie terapeutki: Ile masz lat A.? Odpowiadam, że 12. Kontynuuje: Jestem w szpitalu rehabilitacyjnym, znam już wyrok wydany przez ordynatora: 6 tygodni pobytu. Jest gdzieś 2 może trzeci dzień pobytu. Zostaje wezwana na salke rehabilitacyjną. Mówią mi, że mam ubrać pod strój gimnastyczny strój kąpielowy. Mam strój jednoczęściowy.
Na salce każą mi zdjąć bluzkę i zostać w stroju. Od razu pada komentarz dotyczacy mojego brzucha, że jest brzydki. Potem dowiaduje się, ze w tym stroju nic nie widać, wiec rehabilitantki mi go ściągają, wyglądam jakbym miała tylko spodnie. W około ćwiczą inne dziewczyny, zagląda rehabilitant mężczyzna, a ja próbuje schować pojawiający się biust.
Kiedy to opowiadam zaczynam płakać.
Po chwili słyszę słowa Terapeutki: Proszę sobie wyobrazić, że się tam pojawiam.
Staje obok Ciebie A. podciągam Ci strój, wyganiam tego Pana rehabilitanta i mówię. Proszę Państwa, tu jest dziewczynka, która już się wstydzi i to jest normalne, jeżeli chcą Państwo w ten sposób dobierać ćwiczenia proszę to robić w osobnym pomieszczeniu. Teraz ja nie pozwole na kontynuacje tego dziś.
Proszę sobie wyobrazić, że biorę Cie Agata za rękę i wychodzimy.
Gdzie chcesz teraz pójść, może pójdziemy na lody? Zgadzam się. Opowiadam, że musimy wyjść ze szpitala, że musimy pojechać autobusem nr XY. W trakcie jazdy autobusem terapeutka pyta czy chcę żeby mnie przytuliła mowie, że chce (proszę sobie wyobrazić, ze to robię). Wysiadamy ja biorę lody kokosowe i miętowe, a terapeutka waniliowe i czekoladowe."
Z moich oczu płynà łzy.

Słysze: Wróćmy do bezpiecznego miejsca. I znowu opowiadam o ogrodzie, cieple i słońcu.

Słyszę: Proszę skupić się na oddechu, a kiedy będzie Pani gotowa proszę otworzyć oczy. Kiedy je otwieram Terapeutka prosi o to bym poruszała stopami, przeciągnęła się, poczuła ciało. Potem podkreśla, że teraz już jestem dorosłą kobietą, mam Xyz lat.

Kończę te sesje z mętlikiem w głowie. Pozwalam myślom i uczuciom płynąć. Czuje jak bardzo potrzebowałam wtedy żeby ktoś mnie obronił.. Wiem jak bardzo moja mama nie sprawdzała się w takich sytuacjach. Przecież lekarz/rehabilitant musi, a na okoliczności nie zwracała uwagi, bo przesadzam.
Czuję, że teraz ja mogę nauczyć się bronić te małą wrażliwa dziewczynkę, która cały czas we mnie jest, a ponieważ jej potrzeby są niezaspokojone wychodzi w każdym momencie, a zdrowej dorosłej mnie jest bardzo mało.

Tak w skrócie wyglądała sesja sprzed roku, może trochę dalej. Oczywiście gdyby tego typu zdarzenie miało miejsce raz nie siałoby takiego spustoszenia w mojej psychice.
Przez modelowanie nauczyłam i dalej uczę się jak sama chronić wewnętrzne wrażliwe dziecko.