Przed przeczytaniem tego artykułu warto zapoznać się z artykułem Psychiatra vs Psycholog.

W praktyce trudno rozdzielić kompetencje psychologa i psychiatry. Zamiast spierać się kto jest bardziej potrzebny - ustalmy kiedy i u kogo psycholog może wnieść większe korzyści dla procesu terapeutycznego.

Uzależnienia - tak naprawdę to psychoterapeuta jest tu kluczową postacią. On daje motywację, narzędzia do pracy z zaburzeniem. Nie istnieją żadne skuteczne leki stosowane w leczeniu uzależnień.

Depresja - z zasady psycholog może podejmować próbę terapii jako jedynej formy leczenia w łagodnych postaciach. Rośnie też rola psychoterapii w sytuacjach, gdy nie można zapisać lub warto unikać leków np. kobiety w ciąży, dzieci, osoby z poważnymi dolegliwościami somatycznymi.

Zaburzenia lękowe - w wielu przypadkach starczy jedna z form psychoterapii. Niekiedy jednak warto zastanowić się nad włączeniem leków.

Zaburzenia osobowości - tutaj psychiatria ma niestety mało do zaoferowania. Działania lekarza są raczej objawowe, poprawę może dać systematyczna, długotrwała psychoterapia.

Zaburzenia odżywiania - ciężar pracy przesunięty na psychologa. Pamiętajmy jednak, że lekarz często jest konieczny na początkowym etapie leczenia - konieczne może być "podreperowanie" ciała, poprawa nastroju za pomocą leków antydepresyjnych.

W wielu schorzeniach praca psychologa może dać istotny wkład dla leczenia. Pacjent ze schizofrenią czy chorobą dwubiegunową może popracować z psychologiem nad akceptacją choroby, co często daje efekt w postaci większego dostosowania się do zaleceń terapeutycznych. Osoby w remisji mogą zwiększać swój wgląd, rozwiązywać problemy codzienne wynikające z ograniczeń choroby. Warto pamiętać, że psycholog kliniczny ma duży zasób technik (psychoterapia dynamiczna, behawioralno-poznawcza, muzykoterapia i inne) - może pracować rozmaitymi metodami, dopasowując je do osoby i jej stanu psychicznego.