Depresja jest chorobą, nie zmienia to faktu, że osoby bliskie pacjentowi często znajdują się w sytuacji, gdzie dominującym uczuciem szybko staje się bezsilność. Ta sytuacja w efekcie staje się jeszcze trudniejsza, a czyny nasze staję się jeszcze bardziej chaotyczne. Jak poradzić sobie z depresją, której nie rozumiemy?

Naturalną konkluzją jest konieczność zapoznania się z istotą tego schorzenia. W internecie można znaleźć liczne, wiarygodne strony poświęcone depresji. To powinno ułatwić zrozumienie, że depresji nie należy traktować przez pryzmat swoich doświadczeń. Polecenia "weź się w garść!", "głowa do góry!" nie dają rezultatu, efekt jest przeważnie zupełnie odwrotny od oczekiwanego. Osoby cierpiące na depresję często mówią, że jedną z najgorszych rzeczy jakie można usłyszeć to "weź się w garść" - mimo, że osoba to mówiąca miała jak najlepsze intencje. Tu najbardziej przydatną umiejętnością jest zdolność słuchania. Pamiętaj, że w depresji często możemy spotkać się z licznymi negatywnymi uczuciami, również złością.

Pomóż zaakceptować osobie bliskiej fakt istnienia choroby oraz przekonaj do wizyty u lekarza. Często można spotkać się z oporem przed leczeniem - dość pospolite jest przekonanie, że wizyta u psychiatry informuje otoczenie, że jest się wariatem. Mimo oporu warto subtelnie przekonywać do wizyty, unikać jednak nakazywania. To często wymaga naprawdę wielkiego wysiłku i dużego taktu. Istotne jest pamiętanie, że chory na depresję często może rozumować w sposób dla nas irracjonalny - ma do tego prawo.

Jeżeli udało Ci się już doprowadzić do wizyty u lekarza to nasza bliska osoba staje się pacjentem, przeważnie otrzymuje leki. Zawsze też możemy swoje wątpliwości za zgodą rozwiać w rozmowie z lekarzem. W kwestii brania leków nasze zadanie powinno ograniczyć się subtelnego kontrolowania przyjmowania leków, motywowania do brania leków. Przypominać, że leki powinny pomóc, wspierać motywację w radzeniu sobie z ewentualnymi działaniami ubocznymi. Przypominać o kolejnej wizycie u lekarza.

Bliska nam osoba może zacząć mówić o niechęci do życia, nawet wspominać o chęci pozbawienia się życia. Na pewno nie można w takiej sytuacji reagować złością. Wspomniane słowa są reakcją na uczucia targające chorym. Na pewno wyzwala to w nas strach, złość wynikającą z bezsilności. Zwalczmy te uczucia. Skonsultujmy wydarzenia z lekarzem. Przy powtarzających się deklaracjach samobójczych, przygotowywaniu się do próby samobójczej musisz podjąć zdecydowane kroki. Nakłonić do natychmiastowej wizyty u lekarza, jak taka możliwość nie istnieje zostaje zawsze izba przyjęć w szpitalu psychiatrycznym. Przy braku zgody na wizytę u lekarza można zawsze zadzwonić na pogotowie ratunkowe. Lekarz pogotowia oceni zagrożenie, ewentualnie przetransportuje chorego do szpitala. Nie jest prawdą, że samobójcy nikomu nie mówią o swoich planach - często otoczenie dostaje wcześniej jasne informacje.