Zwykło się sądzić, że zbieg niefortunnych wydarzeń w naszym życiu, brak możliwości realizowania planów, niemożność tworzenia bliskich relacji, związków - wszystko to jest wynikiem, lub ma swoje korzenie w przeszłości, z której pochodzimy.

Klasyką jest stwierdzenie - wszystkiemu winna rodzina dysfunkcjonalna - co czyni nas dziećmi DDD lub DDA. I zaczyna się poszukiwanie dowodów. Tymczasem, po prostu, zdarzają się zaburzenia osobowości, powodujące bardzo podobne skutki w przeżywaniu emocji, odczuwaniu świata, w zabarwieniu naszych zachowań.

Przyczyny zaburzeń osobowości są bardzo różne. To w jaki sposób ono się ujawnia, a potem rozwija, jest zależne od wielu czynników, i tak naprawdę czynnik genetyczny nie jest kluczowym powodem. Co zatem jest kluczowe? - no tak, czynnik rodzinny, środowiskowy i kulturowy. Rodzinny w sensie relacji z matką. Czasem z ojcem. Na tym etapie może się obudzić polemika, ale pozwolę ją sobie stłumić - chodzi o wczesną relację z matką, niewystarczającą dojrzałą.

Każde ze znanych i zdefiniowanych zaburzeń osobowości ma inny przebieg i kształt u każdego człowieka. Jednym słowem - nie ma dwóch takich samych narcystycznych czy bordelinowych osobowości. Mają one czasem więcej a czasem mniej wspólnych części, a to mniej lub więcej zależy właśnie od tego skąd się wywodzimy. To, u kogo się ujawnia, na jakim etapie życia, w jakim momencie i jak przebiega życie danej osoby, jaki dom ją wychował, w jakie środowisko wkroczyła i jak wyposażona - albo pozwoli, albo uniemożliwi jej sprawne funkcjonowanie w świecie.

Czy to, że w danym rysie osobowości cechą uciążliwą dla niej oraz otoczenia są jej zmienne nastroje, czy płytkość uczuć, czy nadwrażliwość i zazdrość, czy rozbuchane poczucie własnej wartości - mimo wszystko pozwoli znaleźć jej miejsce w otaczającym świecie? Czy zaklasyfikuje ją jako bywalca oddziałów i gabinetów lekarskich lub terapeutycznych z całkowitym niespełnieniem i nieodnalezieniem siebie..?

Niektóre rysy osobowości sprawiają, że świat takiej osoby jest biało-czarny. Rzeczy są dobre albo złe. Jeśli partner dziś nie powiedział, że kocha - znaczy, że nie kocha, gorzej, że nie chce, zdradza, itp. Nie ważne co było wczoraj. Dzisiaj jest dniem nasilonych dwóch barw.

Czasem życie nawet najbardziej udane i ekscytujące jest niesatysfakcjonujące. Brak w nim celu, radości. Brak zaczyna być odczuwany jako pustka, wewnętrznie zapychana różnymi działaniami, bez celu i pomysłu. Bardzo często przegapienie takiego momentu może się skończyć ucieczką w alkohol lub inny środek odurzający, bo odczuwany świadomie stan staje się po prostu nie do zniesienia. W takim momencie łatwo pokusić się o szukanie winnych, gdzieś tam hen i winienie ich za to co nam się dzieje. Warto zwrócić uwagę na to, bo można przegapić ten moment i leczenie pójdzie nie w tym kierunku jaki tak naprawdę jest potrzebny.

Osoba z zaburzeniem osobowości w pewnym momencie czuje się coraz bardziej odszczepiona i samotna. Nieraz zanim trafi na terapię jest narażona na wręcz paskudne przykrości, które choć mogą być efektem jej prowokacyjnego zachowania - nie są jej celowym, świadomym działaniem. Osoba taka mało kiedy wie, że to ona - w niej - jest problem. Zazwyczaj na pewnym etapie szuka winy w innych, w sposób oskarżycielski, roszczeniowy... Czasem zdarza się - ale to już pod wpływem okoliczności zewnętrznych/ wpływu kogoś zaufanego z otoczenia, lub jakiegoś zdarzenia - że zaczyna odczuwać sedno problemu. To jest często ten moment, kiedy zaczyna szukać pomocy.

Pomoc to wiedza, tak potrzebna by zrozumieć, nie ranić, nie być ranionym.
Pomoc to nauka mówienia o swoich uczuciach - by mogły być rozumiane a nie rozładowywane - często w bardzo dramatyczny sposób.

Iza Rzeczkowska