Ostatnio widziani
Schizofrenia
Schizofrenia jest traktowana jako jedna z najpoważniejszych chorób psychiatrycznych. Wynika to z chroniczności tego schorzenia, konieczności przyjmowania leków do końca życia, oraz usuwającego ze społeczeństwa charakteru choroby.
Jest też chorobą, która ciągle fascynuje lekarzy psychiatrów, oraz badaczy. Nie ma roku, ab nie powstała nowa teoria na temat powstawania tego schorzenia.
Rozpoczyna się u osób młodych. W przypadku mężczyzn przeważnie między 15 - 25 rokiem życia, u kobiet między 25 - 35. U niektórych osób początek jest ostry, u niektórych powolny, mało zauważalny.
Ogólnie zakłada się, że na obraz schizofrenii nakładają się objawy negatywne (osiowe), oraz pozytywne (wytwórcze).
Objawy negatywne są deficytem, utratą pewnych elementów które wcześniej były prawidłowe.
Jest też chorobą, która ciągle fascynuje lekarzy psychiatrów, oraz badaczy. Nie ma roku, ab nie powstała nowa teoria na temat powstawania tego schorzenia.
Rozpoczyna się u osób młodych. W przypadku mężczyzn przeważnie między 15 - 25 rokiem życia, u kobiet między 25 - 35. U niektórych osób początek jest ostry, u niektórych powolny, mało zauważalny.
Ogólnie zakłada się, że na obraz schizofrenii nakładają się objawy negatywne (osiowe), oraz pozytywne (wytwórcze).
Objawy negatywne są deficytem, utratą pewnych elementów które wcześniej były prawidłowe.
- autyzm - zamknięcie się w świecie wewnętrznych przeżyć psychotycznych;
- spadek uczuciowości wyższej;
- bladość afektywna (dostrzegalna w postaci mało ekspresywnej mimiki)
- rozpad struktury osobowości (rozkojarzenie, paralogie, ambiwalencja..)
Objawy pozytywne są czymś nowym, obejmują między innymi:
- urojenia (zaburzenia myślenia: np. przekonanie o byciu obserwowanym, przekonanie o nadludzkich mocach)
- omamy (wrażenia ze strony zmysłów, które pokazują coś, co nie istnieje w rzeczywistości, przekonanie o prawdziwości doświadczeń)
Wyróżnia się różne postacie schizofrenii, niekiedy bardzo różniących się między sobą. Najczęściej rozpoznaje się schizofrenię paranoidalną.
Schizofrenia paranoidalna
Schizofrenia paranoidalna
- objawy negatywne słabiej wyrażone;
- obecne liczne urojenia i omamy;
- rokowanie różne.
Schizofrenia hebefreniczna
- zarysowany rozpad osobowości, utrata uczuciowości wyższej;
- omamy i urojenia nie są na pierwszym planie;
- rokowanie niekorzystne.
Schizofrenia katatoniczna
- spadek aktywności, aż do utraty (katatonia), lub pobudzenie (raptus)
- rokowanie dobre.
Schizofrenia prosta
- powolny początek;
- przewlekle występujące objawy negatywne;
- powolne wypadanie z roli społecznych.
| Dodaj do: |
|
Komentarze
Dodaj komentarz
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
Oceny
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.
Brak ocen. Może czas dodać swoją?
Schizofrenia występuje u około 1% wszystkich ludzi. Stwierdzono, że u 12 - 35% chorych pierwsze objawy pojawiają się przed 20. rokiem życia, u 4% - przed 15. rokiem życia, a tylko u 1% - przed 10. rokiem życia.
Jeśli choroba rozpoczyna się między 13. a 18. rokiem życia (w okresie dojrzewania), określa się ją jako schizofrenię o wczesnym początku, natomiast gdy objawy wystąpią przed 13. rokiem życia (przed okresem pokwitania), mówi się o schizofrenii o bardzo wczesnym początku (schizofrenii dziecięcej).
Na schizofrenię częściej chorują chłopcy. W okresie dzieciństwa ta przewaga jest wyraźna, a następnie w okresie dojrzewania z czasem stopniowo maleje. W okresie dorosłości mężczyźni chorują równie często jak kobiety.
Objawy schizofrenii:
- omamy, gdzie dziecko, widzi, słyszy, czuje obce postacie, przedmioty, duchy, głosy, które nie istnieją. Dziecko stara się za wszelką cenę udowodnić, iż to co odczuwa i widzi istnieje rzeczywiście,
- urojenia, związane są najczęściej z prześladowaniem (dziecko przekonuje, że jest obserwowane, prześladowane, każdy cały czas o nim coś mówi), wmawianiem sobie chorób, zniekształceń ciała oraz zmian zachodzących w ciele dziecka. Nie mają one nic wspólnego z rzeczywistością,
- dziecko jest bardzo mało spontaniczne,
- wycofuje się i unika kontaktu z bliskimi oraz rówieśnikami a co ważne unika jakichkolwiek codziennych czynności i aktywności,
- bardzo mało mówi bądź nie odzywa się wcale,
- myśli dziecka są dziwne, oderwane od rzeczywistości, często niezrozumiałe,
- dziecko nie umie się samo bawić, nie planuje zabawy, nie wymyśla nowych zabaw,
- pojawiają się dziwne ruchy, gesty, odpowiedzi, grymasy,
pojawia się zmienność nastroju (dziecko może być bardzo smutne, przygnębione, apatyczne po czym nagle wybucha śmiechem, jest pogodne),
- często dzieciom towarzyszy dziwny, bardzo silny lęk,
- dziecko może budować swój własny świat, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.
źródło : pediatria.mp.pl, www.psychiatria.pl