PMDD (od angielskiego premenstrual disphoric disorder), przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne . Tylko około 5 % kobiet nie odczuwa w okresie ostatniego tygodnia przed miesiączką żadnych objawów. U pozostałych występują w tym czasie różne zmiany lub dolegliwości cielesne i psychiczne takich jak chwiejność emocjonalna. Zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS - premenstrual syndrom), który zasadniczo można uważać za stan fizjologiczny, choć natężenie objawów może być dokuczliwe. W każdym razie pojęcie to (PSM) nie znajduje się we współczesnych klasyfikacjach zaburzeń i chorób. Za właściwe zaburzenie uważa się natomiast jedynie stany z dramatycznie nasilonymi objawami, wiążące się z istotnymi zakłóceniami funkcjonowania w rodzinie lub w pracy. Mówi się wtedy o tzw. przedmiesiączkowym zaburzeniu dysforycznym (PMDD - premenstrual dysphoric disorder), które jest oficjalną medyczną kategorią diagnostyczną.

Statystyka czyli jaki jest % cierpiących kobiet:
PMS -ok. 20 -40 % - z dokuczliwymi objawami.
PMDD - 2-8% .

Różnice między PMDD a zespołem napięcia przedmiesiączkowego:
Mimo że pojawiają się w tym samy czasie wywołują różne objawy i tak:

PMS czyli zespół napięcia przedmiesiączkowego:
- bóle głowy, brzucha, krzyża,
- uczucie obrzmienia, spuchnięcia
- tkliwość piersi
- obrzęki stawów
- wzdęcia
- kilkudniowy przyrost wagi o 2 do 3 kg (związany z zatrzymywaniem wody w organizmie).

PMDD
- obniżenie nastroju, nastroje depresyjne
- stan napięcia nerwowego, drażliwość
- uczucie lęku, niepokój
- zaburzenia snu i apetytu (kobieta nie może jeść i spać lub przeciwnie ma skłonności do nadmiernego jedzenia i snu).
- niekontrolowane wybuchy złego humoru,
- niepokój

Jakie są przyczyny PMS i PMDD?
Prawie w każdej tkance ciała znajdują się receptory wrażliwe na estrogeny oraz progesteron. Pod ich wpływem tkanki zaczynają inaczej funkcjonować. Na przykład estrogeny powodują gromadzenie wody, stąd niektóre kobiety w tym czasie "puchną". Progesteron zaś może zadziałać na pracę jelit, wywołując wzdęcia.
Wysokie stężenie hormonów płciowych może także wpłynąć na układ nerwowy. U niektórych kobiet, nawet przy w pełni prawidłowej ilości hormonów, dochodzi wtedy do zaburzeń wydzielania dwóch ważnych neuroprzekaźników przez mózg : serotoniny i GABA ( kwasu gamma- aminomasłowego). Oba neuroprzekaźniki odpowiedzialne są za nasz stan psychiczny, dobre samopoczucie, pogodę ducha, chęć do działania i koncentrację. Gdy ich ilość spada, pojawiają się stany lękowo- depresyjne ; od lekkich do silnych i inne zaburzenia nastroju.

Kto choruje na PMDD?
Przedmiesiączkowe zaburzenie dysforyczne zwykle pojawia się już w wieku 15 lat. Może minąć po dojściu do pełnej dojrzałości płciowej lub trwać do 35 roku życia. U nieznacznego procenta kobiet utrzymuje się aż do menopauzy.

Diagnoza:
Złe samopoczucie w drugiej połowie miesiączki zawsze wymaga wizyty u lekarza ginekologa. Przede wszystkim trzeba sprawdzić, czy stan psychiczny to faktycznie PMS lub PMDD. Potrzebne są badania krwi na stężenie poszczególnych frakcji estrogenów oraz progesteronu. Sprawdza się też poziom hormonów tarczycy, gdyż zaburzenia w stężeniu tych hormonów także mogą powodować objawy zbliżone do PMS. Czasami już samo zażywanie progesteronu w drugiej połowie cyklu działa uspokajająco na organizm i nie są potrzebne żadne dodatkowe preparaty.

Jak leczyć:
Wszystko zależy od tego, jakie dolegliwości odczuwa kobieta.
Przy objawach PMS takich jak obrzmienie piersi czy opuchlizna, (które są spowodowane zwiększoną resorpcją wody przez nerki pod wpływem estrogenów), zaleca się np. środki moczopędne, które spowodują wydalanie nadmiaru wody z tkanek. Przeważnie terapia jest skojarzona i polega na przyjmowaniu preparatów progesteronu, by zrównoważyć poziom estrogenów, witamin: A, grupy B, C, E i kwasów nienasyconych. Ważnym elementem leczenia jest dieta. Trzeba zrezygnować z czerwonych mięs, tłuszczu zwierzęcego i soli na rzecz warzyw i owoców.
Przy PMDD zażywanie hormonalnych preparatów, typowo stosowanych w ginekologii nie jest skuteczne, gdyż poziomy hormonów płciowych są prawidłowe, a zaburzeniu ulegają sygnały płynące do mózgu, związane ze stężeniem progesteronu i estrogenu. Przy nieznacznych dolegliwościach emocjonalnych można wypróbować roślinne preparaty bez recepty, które zawierają wyciąg z dziurawca, o lekkim działaniu podnoszącym nastrój. Silne zaburzenia PMDD, które dezorganizują kobiecie życie, wymagają już leczenia środkami antydepresyjnymi. Najlepiej sprawdzają się leki z grupy SSRI regulujące poziom serotoniny w organizmie (Prozac, Fevarin, Luvox, Cipramil, Cital, Celexa, Zoloft, Asentra, Paxil, Deroxat itd).