Charakter narcystyczny generalnie dotyczy fazy ponownego zbliżenia. Johnson wprowadza rozróżnienie narcyzmu na tzw. „czysty narcyzm", zwany również wąskim narcyzmem oraz „adaptacje narcystyczne, nakładając się na inne struktury charakteru”.
Rana narcystyczna jest to uraz, który pojawia się, gdy środowisko wymaga, żeby osoba stała się w jakiś istotny sposób inna niż jest w rzeczywistości. Autoekspresja dziecka jest hamowana. Główny przekaz od otoczenia to „Nie bądź tym, kim jesteś, bądź tym, kim ja chcę, abyś był.” Osoba tworzy fałszywe self, jako kompensację tego urazu i wynik odrzucenia samego siebie.
Faza ponownego zbliżenia wiąże się ze szczególną podatnością na zranienia. Dziecko zmaga się emocjonalnie z konsekwencjami tego, że jest odrębne od matczynej postaci. Staje przed zadaniem zintegrowania swojej wielkościowości z podatnością na zranienie.
W tym okresie szczególna jest rola środowiska, w którym dziecko wzrasta. Potrzebuje ono bardzo dostrojonego zrozumienia, sympatii, oddźwięku, odzwierciedlenia i szacunku. Wystarczająco dobry rodzic musi narzucić dziecku jakieś granice, jednak w sposobie jego postępowania musi zawierać się przekaz, że dziecko jest w porządku, że jest akceptowane i kochane, takie jakie jest.
Rodzic narcystyczny wykorzystuje swoje dziecko do odzwierciedlenia, którego wciąż potrzebuje, gdy dziecko nie dostarcza mu niezbędnego oddźwięku albo gdy nie żyje zgodnie z wygórowanymi oczekiwaniami. Matka może odmówić mu wtedy swojej miłości lub reagować wybuchami złości. Dziecko podatne na zranien9ie i zależne aby utrzymać przy sobie matkę,. Zaneguje wówczas swoje prawdziwe self. W zamian – zainwestuje w idealne, fałszywe self, by zyskać miłość i akceptację matki.
Drugi typ rodzica to taki, który czuje się zagrożony z powodu wyłaniającej się wspaniałości dziecka. Będzie upokarzał dziecko, które wyprze się swej wielkościowości i uczyni ja nieświadomą.
Najtrudniejsza wersja to „podwójne odrzucenie prawdziwego self” – czyli związek matki z pierwszego przypadku z ojcem z drugiego przypadku. Matka idealizuje syna, a ojciec go upokarza.
W sferze zachowań emocjonalność zablokowana jest na etapie ponownego zbliżenia – jest to ok. 15 – 24 miesiąc życia. Osoba jest spolaryzowana między wielkowościowością a bezwartowością. Nie ma opcji pośrednich. Odczuwa silną potrzebę zewnętrznego potwierdzenia zalet i osiągnięć.
Wszystkie relacje osoby narcystycznej charakteryzuje biało- czarne postrzeganie. Albo ktoś jest dobry, albo zły. Często osoba taka nie nawiązuje prawdziwych relacji, tylko wykorzystuje innych, manipulując nimi do realizacji własnych, narcystycznych potrzeb.
Esencją narcystycznego doświadczenia mogą być introjekty: „Ja nie jestem realny, ty nie jesteś realny. Ty jesteś dla mnie przedmiotem. Ja jestem przedmiotem dla ciebie. Używamy się wzajemnie, manipulujemy i bawimy się sobą. Nie jesteśmy ze sobą związani, nie czujemy i nie kochamy.”
Osoba o charakterze narcystycznym jest skrajnie zorientowana na innych: jej self jest nieomal całkowicie określane przez inne osoby i ich reakcje na nią. Gdy innych zabraknie lub reakcja jest nieprzychylna, pojawia się pustka, rozpacz, depresja lub rozdrażnienie.
Obraz siebie u dziecka narcystycznego jest mocno zaburzony. Łatwo zawstydzić po raz kolejny osobe, która zawstydzana była przez całe dzieciństwo.