Rodzice byli zimni i oschli. Czasem wprost nieobecni i nienawidzący. Dziecko jest niechciane: z wpadki, gwałtu, przypadku...
Takie małe ciałko wzbudza w sobie reakcje obronne: chcę żyć, więc zrobię wszystko, żeby żyć. W osobie dorosłej wzbudza to myśli "Coś musi być ze mną a nie w porządku" czy "Nie mam prawa do życia". Są to mechanizmy obronne, które pozostają też i na potem, na całe życie. Wzrok niewidzący, przenikający do środka. W moim doznaniu takie "ptasie" spojrzenie: patrzę a nie widzę. Często taka osoba nie ma relacji ze światem lub ma je sporadycznie.
W obszarze uczuć pojawia się przerażenie i złość, jako odpowiedź na zagrażające środowisko. Mogą też być ataki paniki. Na porządku dziennym jest uczucie niepokoju i napięcia. Osoby takie reagują nadmiernym racjonalizmem, brakuje im emocjonalnej spontaniczności, równocześnie postrzegają innych, tych bardziej spontanicznych jako irracjonalnych, pozbawionych kontroli.
Uczucie przerażenia skojarzone jest z unicestwieniem, a na poziomie dorosłego z niepowodzeniem realizacji siebie w świecie. Wszystkie formy obrony są tak zorganizowane, żeby to odrzucenie i porażkę odeprzeć. Im silniejsza jest obrona, tym mniej widać przejawów emocjonalności. Przeważa skrajny racjonalizm i intelektualizm.
Uczucia wściekłości i złości są mocno wypierane. Represja służy ocaleniu zagrożonego życia. U dorosłych można zauważyć pasywno - agresywne wycofanie, unikanie konfliktów i niezdolność do przyjmowania cudzej złości. Uczucie smutku może przejawiać się w postaci długotrwałego stanu depresyjnego. W terapii osoby boją się siły swojej złości, widząc w niej mocno destrukcyjną i niebezpieczną moc.
Dziecko znienawidzone jest w stanie funkcjonować w świecie w zależności od tego, w jakim stopniu potrafi kontrolować albo więzić ukryte w nim głęboko stany emocjonalne. Taka autorepresja może powodować choroby psychosomatyczne. Zależnie od tego, jaki dostęp ma taka osoba do uczuć głębokich, może być też odbierana jako osoba o dużej wrażliwości, delikatności i podatności na załamania. Możliwe są nawet stany utraty kontaktu z rzeczywistością, na przykład stany amnezji czy stany psychotyczne.
Charakter schizoidalny nie jest w stanie identyfikować się z życiem w ciele, stąd szuka go gdzie indziej. Takie osoby są mocne intelektualnie, perfekcjonistyczne i wyjątkowe. Bezpieczeństwa szukają w swoim poczuciu wyjątkowości i intelektualności. Społecznie funkcjonuje słabo: funkcje adaptacyjne i poznawcze są zazwyczaj opóźnione i osłabione. Świat jest postrzegany jako złowrogi, niebezpieczny, trudny i zimny. Osobie o przeważającym rysie schizoidalnym mogą towarzyszyć myśli samobójcze, depresja, ataki paniki czy myśli paranoidalne. Próbując uciec przed lękiem, kojarzonym z przetrwaniem, osoba może przybierać postawy obronne w innych obszarach. Może to być kurczowe trzymanie się pracy, uzależnienie od pieniędzy, podkreślanie swojej wyjątkowości. Widać duży rozdźwięk między emocjami a myśleniem. Oddzielenie procesów intelektualnych i uczuć zabezpiecza funkcje intelektualne przed niechcianym "zanieczyszczeniem" kłopotliwymi emocjami i myślami. Osoba dorosła może mieć problemy z różnicowaniem swoim myśli i uczuć i odróżnieniem ich od myśli i uczuć innych osób.
Osoba schizoidalna tłumi w sobie wrogie impulsy, co jest manifestowane przez blokadę mięśniową, przykurcz przepony i spłycenie oddechu, podniesienie ramion, dysproporcjonalność ciała, bladość skóry. W czasie stresu oczy wydają się nieuchwytne i nieobecne.
Nie ma bardziej samodzielnych i samowystarczalnych osób, niż te o przeważającym rysie schizoidalnym. One też są najbardziej samotne - bo ich samotność dotyczy egzystencji.