Najważniejszym zadaniem w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej (CHAD) jest utrzymanie normotymii, czyli stanu prawidłowego samopoczucia. Za utrzymanie tego stanu odpowiedzialne są leki, które nazywa się stabilizatorami nastroju. Poza nimi stosuje się leki, które maja zadanie wspomagać leczenie stanów depresji i manii.

Pierwszym pospolicie stosowanym stabilizatorami nastroju są sole litu. Aby zastosować ten lek pacjent musi być w stosunkowo młody, nie mieć zaburzeń tarczycy, wydolne nerki, oraz zdrowe serce. Kolejnym wielkim minusem stosowania tego leku jest konieczność systematycznego oznaczania stężenia go w krwi, ponieważ pomiędzy dawką toksyczną, a leczniczą nie bardzo dużej odległości. Mimo tych wad, trzeba zaznaczyć, że jest bardzo skuteczny, potwierdzono działanie chroniące przed podejmowaniem prób samobójczych. Obecnie stosuje się często karbamazepinę oraz kwas walproinowy – leki początkowo stosowane jako leki przeciwpadaczkowe. Niestety, również obarczone pewną ilością działań ubocznych. Coraz większe znaczenie w profilaktyce nawrotów odgrywają neuroleptyki atypowe, oraz lamotrygina.

Jeżeli w fazie depresji istnieje potrzeba podania leków poprawiających nastrój to stosuje się raczej słabe leki antydepresyjne, lub neuroleptyki działające antydepresyjnie. Zastosowanie silnych leków antydepresyjnych wiąże się z ryzykiem szybkiej zmiany fazy.

W manii stosuje się głównie neuroleptyki depresjorodne (np. haloperidol), leki uspokajające. Przy bardzo dużym pobudzeniu może zaistnieć potrzeba zastosowania elektrowstrząsów.

Czasami depresja, lub mania stają się przyczynami hospitalizacji. W przypadku depresji przyczyną skierowania do szpitala mogą być myśli samobójcze z tendencjami w tym kierunku, oraz niemożność zaspokojenia własnych potrzeb. Mania jest często przyczyną przyjmowania do szpitala bez zgody w związku z działaniami agresywnymi, niekiedy związanymi z objawami psychotycznymi.