TRAKTAT O PARZENIU KAWY


W oszklonym, zabytkowym kredensie
stoją jeszcze nieruchomo
i w nieprzyzwoicie równym szeregu filiżanki- cyganki.

Choć wszystkie z tego samego serwisu,
każda we właściwy sobie sposób lśni, uwodzi, prowokuje.


Woda, jeszcze nieporuszona, dostojnie czeka
na swoje - pięć minut;
a gospodyni, jak ten arystotelesowski Poruszyciel, wprowadza w ruch poszczególne mechanizmy,
kontroluje zachodzące procesy.

Smukłą , wprawioną już dłonią
zanurza srebrną łyżeczkę w brązowym pyle
i perfekcyjnym okiem koneserki odmierza
idealną jednostkę.


Kiedy już wybierze jedną
z wytwornych filiżanek
i napełni ją rozkosznym proszkiem,
sprawia wrażenie, jakby robiła owej filiżance
łaskę odegrania roli pośrednika
w całym misterium.

Cóż za zaszczyt!

Dotykać bezpośrednio
tych dwóch cudownych światów:
aromatycznego napoju i zmysłowych ust kawoszki.

W końcu i woda
w myśl klasycznej harmonii
spełnia swoją misję
i sprowokowana płomieniem
próbuje wydostać się na zewnątrz czajnika.

Pstryk!- gorąca fala opada na dno.
Jeszcze chwila...O, już

Pani Domu finiszuje rytuał
z namaszczeniem, prawie pod sam brzeg filiżanki.
Chwilę studzi, podnosi ze spodka i przystawia do warg. Delektuje się swoim dziełem.
Niczym średniowieczna zielarka
próbuje magicznego eliksiru o znanej tylko sobie, unikatowej recepturze.