Czeka nas przełom w leczeniu depresji. Popularne zastrzyki z botoksu nie tylko wygładzają zmarszczki na czole, ale poprawiają też nastrój.

Wygładź czoło, rozjaśnij oko, a twoje serce się rozgrzeje, chyba że jest z kamienia" - taką metodę samodzielnego pokonywania przygnębienia proponował w 1890 roku jeden z pionierów amerykańskiej psychologii William James. W czasach Jamesa wygładzenie czoła nie było takie łatwe jak dzisiaj, bo nie znano botoksu, czyli jadu kiełbasianego.

Zastrzyk z tego preparatu paraliżuje musculus corrugator supercilii, czyli mięsień marszczący brwi - i czoło niemal natychmiast staje się gładkie. Twarz osoby poddanej takiemu zabiegowi przestaje zdradzać cierpienie, zniecierpliwienie czy złość. A co z sercem? Też powinno się rozgrzać - taki wniosek wyciągnął Eric Finzi, dermatolog z Chevy Chase w stanie Maryland. Wpadł on na pomysł, by wstrzykiwać botoks w skórę czoła osób cierpiących na ciężką postać depresji. Aż dziewięciu osobom na dziesięć ten zabieg pomógł! Skuteczność tej nietypowej terapii była dwukrotnie wyższa niż leków antydepresyjnych - podaje autor badań w artykule zamieszczonym w specjalistycznym czasopiśmie "Dermatologic Surgery".

Rzecz wydaje się niewiarygodna. Leczenie depresji za pomocą zastrzyków, które uniemożliwiają marszczenie czoła, przypomina pomysł na leczenie przeziębienia zakazem kichania. Jednak między naszą psychiką a ciałem zachodzi sprzężenie zwrotne. Oznacza to, że nie tylko uczucia sterują mięśniami twarzy, lecz także na odwrót. Dowód: chorzy cierpiący na zespół Mobiusa, czyli częściowe porażenie twarzy, nie przeżywają uczuć równie głęboko jak ludzie zdrowi.

- Pomyślałem, że jeśli przerwie się sprzężenie zwrotne, uniemożliwiając marszczenie czoła, to chory poczuje się lepiej - mówi Finzi. Jego pacjentki, kobiety w wieku od 36 do 63 lat, zostały zbadane przez psychologa klinicznego, Erikę Wasserman (współautorkę artykułu), która potwierdziła u nich wcześniejszą diagnozę ciężkiej depresji. 7 na 10 kobiet miało za sobą leczenie antydepresantami. Dwa miesiące po wstrzyknięciu botoksu zbadano je ponownie. U wszystkich, z wyjątkiem jednej, depresja ustąpiła.

Eric Finzi stara się o patent na stosowanie botoksu w leczeniu depresji. Przyznaje jednak, że konieczne są znacznie szersze badania, z użyciem grup kontrolnych. Psycholodzy odnoszą się do jego doniesień sceptycznie, choć niektórzy z nich przypuszczają, że w rozumowaniu dermatologa rzeczywiście jest jakaś logika. Psycholog Joshua Fogel z Nowego Jorku zwraca uwagę, że już samo uśmiechanie się powoduje uwalnianie w mózgu endorfin - hormonów poprawiających nastrój. Zatem unieruchomienie mięśni odpowiedzialnych za smutne miny też może działać.

Z kolei psychologowi Andrew Elmorowi badania Finziego przypomniały pewną pacjentkę, aktorkę z mydlanej opery. Grała kobietę porzuconą przez męża. Cały dzień szlochała przed kamerą, aż w końcu wpadła w depresję. Elmore poradził jej wtedy, aby poprosiła scenarzystów o zmiany w scenariuszu. Modyfikacja roli w filmie pomogła jak botoks.

Kariera toksyny
Botoks znany jest od 60 lat, ale lekarze odkrywają coraz to nowe jego zalety. Botoks jest toksyną wytwarzaną przez bakterie Clostridium botulinum. To jedna z najsilniejszych trucizn, jakie istnieją w naturze. 70 mikrogramów podane doustnie to dawka śmiertelna. W 1944 roku botulinę wyizolował Edward Schantz z amerykańskiego ośrodka badania broni biologicznej w Fort Detrick. W latach 70. z laboratoriów wojskowych botulina trafiła do szpitali okulistycznych. Jej niewielka dawka wstrzyknięta pod skórę paraliżuje czasowo mięśnie, dlatego zaczęto ją stosować do leczenia zeza. Jednak największą karierę botulina zrobiła w medycynie estetycznej. Zastrzyki z botoksu stosuje się teraz powszechnie do likwidowania zmarszczek mimicznych. Ostatnio coraz częściej także do leczenia nadpotliwości.

źródło: Newsweek