Typowy blog pro ana składa się w 90 % z opisu spożytego jedzenia, wykonanych ćwiczeń fizycznych, stosowanych środków przeczyszczających i odchudzających. Odstępstwo od zdeklarowanej diety wywołuje zazwyczaj bardzo krytyczne wpisy dotyczące samooceny, często poprzedzone dłuższą przerwą w prowadzeniu bloga. Standardem są przeprosiny skierowane w stronę grupy wsparcia za niedotrzymanie diety i własną słabość. Niezbędnym elementem są także „thinspiracje” czyli zdjęcia, filmy, piosenki, wiersze przypominające o celu, do jakiego dążą dziewczyny popierające pro ana, linki do stron zawierających tabele kaloryczności produktów i opisy diet. Oczywiście blog nie jest odzwierciedleniem życia, tylko wybraną częścią przeznaczoną do pokazania publiczności, zapewne często mijającą się z prawdą. Problem polega na tym, że osoba czytająca nie zawsze potrafi zachować ten dystans i czytając taką stronę dostrzega ułamek swoich skrytych pragnień i nadziei. Skoro są inne dziewczyny, które chcą być chude i piękne i nie boją się niczego, dlaczego ja nie miałabym spróbować?

Jak osiągnąć cel?

Będziesz się głodziła i robiła wszystko co w Twojej mocy, aby wyglądać coraz szczuplej.
Nie mów nikomu...

Tajemnica jest częścią stylu pro ana. Tajemnica przed światem rzeczywistym, ponieważ w świecie wirtualnym ujawnić można wszystko. Anonimowe nicki myślą podobnie, udzielają dobrych rad o tym jak skutecznie ukryć swój stan i swoją misję.

Jedz przy kimś tylko wtedy, gdy musisz mieć świadków. Niech myślą, że wszystko jest OK.

Bardziej doświadczone koleżanki mogą podpowiedzieć jak ukryć niezjedzony obiad, wyłudzić w aptece leki bez recepty, wymigać się jedzenia czy ważenia.

Postaraj się niczego nie połykać. Weź trochę jedzenia w usta (zapamiętaj i określ jego smak, zapach itp.), po czym wypluj je - poczujesz się mniej więcej tak jakbyś rzeczywiście to zjadła, a i ochota na dalsze porcje minie.

Oszukanie własnego żołądka jest czasem ważniejsze od oszukania otoczenia. Na stronach pro ana można znaleźć tysiące sposobów jak złagodzić objawy głodu.

Ja, ja, i tylko ja

Po prostu, martwią się, trzeba spróbować ich zrozumieć... w końcu i tak wiedzą, że aż takiej kontroli nad nami nie mają, żeby nam tego zabronić, bo my zawsze jesteśmy przecież sprytniejsze. Czasami to mi ich żal, że tak okłamuję a oni wierzą.

Rodzice czyli wrogowie. Nie tylko nie są w stanie zrozumieć ich córeczek, ich dążenia do doskonałości, ale wręcz przeszkadzają w świętej wojnie z kilogramami. Tutaj problem zjawiska pro ana wykracza już poza krąg zagadnień związanych tylko i wyłącznie z jedzeniem. W większości przypadków zwolenniczki pro ana są niepełnoletnimi uczennicami, za których zdrowie i prawidłowy rozwój odpowiadają rodzice. Wyobrażam sobie ile matek zdaje sobie sprawę z działalności swoich córek. Sądząc po lamentach na forach i blogach całkiem sporo. Wiele blogów kończy się niejako w pół zdania, pytanie czy to rodzice „nakryli i zabronili”, czy też może stało się coś o wiele gorszego...

Koniec

jest to strona propagująca wszelkie formy odchudzania, również te mogące stanowić zagrożenie zdrowia i życia
Bądź tak wytrwały w dążeniu do celu, by pokonać cię mogła tylko własna śmierć.
MOZE UMRĘ ALE CHUDA!

Czy możemy przejść wobec ruchu pro ana obojętnie? Zdaję sobie sprawę, że w Polsce wolność słowa po latach cenzury jest wartością niezwykle cenną. Z drugiej strony w moich oczach każdy taki blog, każde forum to wołanie o pomoc od zagubionych na drodze do ideału dziewczyn. Być może zamknięcie stron propagujących pro ana nie jest idealnym rozwiązaniem, ale w moim odczuciu coś zrobić trzeba. I mam nadzieję, że tym tekstem uda mi się poruszyć choć jedną osobę, od której coś w tym kraju zależy. Ja sama niewiele mogę, natomiast głośno mówić o problemie nikt mi nie może zabronić.

Autor: Ludmiła Chludzińska