Opis przypadku: 21 letnia pacjentka, pięciokrotna bywalczyni szpitala psychiatrycznego. Po raz pierwszy diagnoza: ostre zaburzenia psychotyczne, po raz drugi i kolejne razy: schizofrenia paranoidalna. Podczas zaostrzenia chorobowego zadzwoniła do lekarza z podejrzeniem, jakoby cierpiała na chorobę afektywną dwubiegunową.

Następnego dnia, na wizycie (27.04.2007), wyraźnie gadatliwa i w stanie maniakalnym. Opowiadała, jakoby w przyszłości chciała założyć organizację zmieniającą stereotypy dotyczące osób chorych psychicznie i, że niekoniecznie osoba chora psychicznie nosi majtki na głowie. Coś wspominała o tym, że czasem zdarza jej się czytać książki psychologiczne i psychiatryczne [niemożliwe, to na pewno urojenia - przypis odautorski]. Ogólnie naopowiadała głupot i to co mówiła nie trzymało się kupy [przypis odautorski jw.]. Spytała lekarza podczas wypisywania recepty, czy te leki ogłupiają. Pan doktor pokręcił głową i chyba powiedział, że nie. Wcześniej zapytał, czy boi się czegoś, czy coś jej z jego strony zagraża. Odpowiedziała, że boi się szpitala [chyba dość naturalne - przypis odautorski]. Pan doktor napisał coś u siebie w dokumentacji, bała się, że napisał, że kompletnie sfiksowała, że urojenia, że mania itd. Ale to był lęk wewnętrzny i głęboko skrywany. Zakończyła wizytę słowami: "Dziękuję Panu bardzo" i jakby nic się nie stało, zbiegła po schodach.

W domu do jej świadomości doszło, że jest naprawdę uważana za osobę niepoczytalną. "Ale jak mam udowodnić, że nie jestem wariatką, że nie jestem kangurem?"- natrętne myśli nie dawały jej spokoju dzień cały, a może dwa. Przecież wszystko, co robi to po to, żeby udowodnić całemu światu, że to nie jest obłęd chociaż wie, że nie może jeść, nie może spać, ma w głowie gonitwę myśli i bardzo cierpi wewnętrznie, to się w medycynie chyba zwykło nazywać poważnym stanem. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę, zachowała świadomość, może nie całą, ale znaczną jej część. Kiedyś przeczytałam, że "Największe głupstwa robi się ze strachu, żeby nie wyjść na głupka". Odnosząc to do sytuacji girl powiem szczerze i tak, jak było: Girl włożyła różowe skarpetki w paski i do tego brązowe sandałki. Dzień cały zastanawiała się, czy aby nie wygląda nienormalnie i czy nikt nie domyśla się jej obłędu. Bo obłęd to doświadczenie wewnętrzne, bardzo trudne i bolesne. To jest tak silna walka wewnętrzna, że nawet trudno to opisać najbardziej wyszukanymi słowami. Wracając do opisu przypadku: Zastosowane leczenie psychotropowe: Tegretol CR 400 mg dziennie. Pan doktor obiecał, że nie ogłupia, ja to cały czas pamiętam.

Panicznie wręcz girl obawia się szpitala psychiatrycznego, tego, czego tam przychodzi człowiekowi doświadczyć. Cały czas ma w głowie kaftany bezpieczeństwa i leki, po których naprawdę traci się świadomość swojego bytu i istnienia.