Bo widzisz, maleńka ludzie czasem znikają. Ot tak - - bo chcą odejść, ot tak, bo umierają. Przedtem przeważnie chorują i ich coś boli, dlatego umierają z ulgą. Albo nie chcą tego i walczą do końca. Człowiek w obliczu choroby przypomina ptaka.

Może być małym wystraszonym kurczakiem, który pędzi z piskiem przed siebie. Ratuje się ile sił w małych łapkach.

Może być strusiem - wtedy chowa głowę w piasek i myśli, że problem zniknął, bo on nic nie widzi.

Może być orłem i dryfować bez machania skrzydłami gdzieś pod niebem.

Człowiek, który znika z naszego życia, a sam nie umiera też ma swoje powody. Może mieć nas dość, może chcieć zmienić towarzystwo, może po prostu się przeprowadzić. Ludzie są, a potem odchodzą. Tak to już jest. Maleńka, zostawiaj sobie same miłe wspomnienia z każdej znajomości. Pamiętasz jak...;? Albo jak...? Wtedy jest łatwiej. Bo nawlekasz te perełki na nitkę i z czasem robi się piękny łańcuch koralików. Każdy człowiek w Twoim życiu to jeden koralik. Wiesz, warto zaryzykować rozstaniem po to, by móc się spotkać choć na chwilę.