Lęk. Paniczny, z wybałuszonymi zębiskami i oczami. Nie pozwalający złapać oddechu. Zabierający każdą radość życia. Zamieniający krok w przód w mroczną otchłań. Przypominający o sobie w każdej sytuacji naszego życia. Rozdrapujący stare blizny. Szydzący z nas. Straszący po nocach. Wstrętny, samolubny i okrutny.


Jak w takim razie można się z nim porozumieć? Wszystkie znane mi metody- zawodzą. Nie umiem się z nim dogadać. Albo chociaż przekonać, by mi nie przeszkadzał na terapii- z tym najbardziej nie mogę się pogodzić. Odbiera mi to, co mam najcenniejsze, dzięki czemu jestem w stanie funkcjonować i pomału zmierzać się z tym światem. Ale jak już praktycznie nie jestem w stanie o tym rozmawiać na terapii, to co mi pozostaje?

Nie mówcie mi o farmakologicznym stłumieniu tego lęku- bo to też za bardzo nie działa. Z prostego powodu- lęk jest silniejszy od leków. Jak nawet psychotropy są w stanie zniwelować jedną jego odmianę, to zaraz pojawia się inna, którą za żadne skarby nie da się ukoić. Taką, z którą nie mogę się pogodzić. Oczywiście sygnalizuję o tym, ale wnikanie w ten problem jest dla mnie bardzo trudne do przeskoczenia. Żebym chociaż wiedziała skąd on się bierze!

A przecież kiedyś tak nie było. Umiałam rozmawiać nawet o trudnych dla mnie sprawach. Czasami nieskładnie, ale niemal zawsze przezwyciężałam lęk, by o nim porozmawiać. Wygląda na to, że byłam wtedy silniejsza psychicznie. Ale nic błędnego. To teraz jestem mądrzejsza i bardziej świadoma wielu rzeczy. To dlaczego, absurdalnie, lęk jest silniejszy, jakby nabierał sił razem ze mną? Jest w stanie mi to ktoś wytłumaczyć? Jak mam sobie teraz z nim poradzić, jak zawodzi każde odwracanie uwagi w postaci robienia tego, co sprawia mi przyjemność, a dochodzenie z nim do porozumienia kończy się jedną wielka paniką?


Totalnie się pogubiłam w tym panicznym biegu. Ale mimo wszystko się nie poddaję, tylko idę. Mam na dzieję, że do przodu. Może kiedyś uda mi się go okiełznać i jak go nie całkowicie zniwelować, to chociaż dojść z nim do jakiegoś porozumienia. A teraz nie pozostaje mi nic, jak konfrontowanie się z nim na terapii i udowadnianie mu, że wcale nie jest taki straszny na jakiego się kreuje. Zrobiłam już przecież kilka dobrych kroków na przód i nie zamierzam z tego zrezygnować, ani tym bardziej tego zniszczyć. Tak więc LĘK-u nadchodzę. Teraz to ty będziesz ryczał ze strachu!