na podstawie bajki H.CH. Andersena i opowiadania J. Jaworskiej.





Żyła sobie w wielkim mieście dziewczyna nazwijmy ją Julia. Codziennie wracając z pracy widziała je na sklepowej wystawie, krwisto-czerwone z miękkiej skóry, na wysokim obcasie, takie o jakich zawsze marzyła. Wpatrując się w nie czuła, że serce szybciej bije. To wpatrywanie stało się
" obowiązkiem" , codziennie biegła by popatrzeć na nie przez chwilę z nadzieją, że nie zostały jeszcze sprzedane.

Jak każda kobieta z przyklejonym nosem do szyby wyglądała i czuła się żałośnie. Kiedyś jako mała dziewczynka, jedyna wśród starszego rodzeństwa ubierano ją zawsze w jeansy po braciach, w sweterki mało dziewczęce. Skarpety dzieliły się na te dziurawe i te cerowane kontrastową nitką , tak jak większość rzeczy w latach 80siątych. Nawet włosy miała obcięte na krótką chłopięcą fryzurkę , ponoć wygodniejszą, gdzie jej loki? jakby za karę że jest dziewczynką . Wyglądała jak nieszczęście, skoro nauczyciel zatrzymał ją kiedyś po lekcji i zapytał:
- Czy Twój tato pije?

Tato pracował na państwowej posadzie, mamę pamięta zawsze z długopisem i kartką papieru- mówiono KRYZYS. To były czasy butów podhale, relaksów, cukierków z przypalonego cukru, gigantycznych kolejek " bo coś rzucili" , kartek na benzynę, mebli dla nowożeńców...
Julia nie należała do dziewczynek które się stroiły, ale takie widywała w klasie przynosiły lalki z Pewexu..


A teraz Julia stała pod sklepem z nosem przy szybie i czuła że tym razem polegnie. Mogła zapłacić karta ? może obyłoby się bez debetu. Hmm od zawsze wybierała barwy ochronne, nie miała kolorowych rzeczy , nie bardzo wiedziała do czego by jej pasowały, ale teraz to bez znaczenia.
- Ma pani 38 ?
- Na wystawie ostatnia para.
I tak oto Julia stała się posiadaczką zajebistych czerwonych szpilek, i najszczęśliwszą kobietą na świecie. Julia biegła całą drogę do domu, łapiąc oddech wbiegła na 4 piętro starej kamienicy, w której mieszkała, rzucając wszystko kąt szybko założyło nowe lśniące buty, Zachwiała się, stanęła przed lustrem i poczuła że jej ciało należy do niej. Po raz pierwszy w życiu podobała się sobie..

Kiedy kładła się spać postawiła pantofelki obok łóżka, następnego dnia nosiła je po domu od rana, by wieczorem wybrać się w nich do klubu. Wcześniej wystrzegała się takich miejsc, pełnych podrywaczy, jazgot z konsolety, spoconych ciał w rui. Ale przedtem nie miała czerwonych cudownych bucików. Przygotowała się starannie ; wódka z sokiem przed wyjściem, paczka elemów i gumki do torebki, makijaż trochę odważniejszy- nie przypuszczała że to takie proste. Przeszła przez bramę jak w hipnozie, zamówiła pierwszego drinka i popłynęła na parkiet, pod ostrzałem laserowych świateł. Szpilki nosiły ją same, biodra poszły w ruch, łopatki rozluźniły się. Znów poczuła pulsowanie, które biło z okolic stóp. Poczuła czyjejś ręce na biodrach, które stały się bardziej natarczywe...Przyjrzała mi się ciut lepiej w taksówce i to nie za bardzo, bo było ciemno. Właściwie to zobaczyła jego twarz dopiero nad ranem... ubrała się jak dama w swoje buciki i uciekła trochę mniej jak dama.

Nie bardzo wiedziała gdzie jest, jakoś znalazła przystanek, ból stóp już dawał jej się we znaki. W domu cisnęła w kąt torebkę i klucze ale buty jakby przyrosły jej do spuchniętych stóp. Rzuciła się w nich na łóżko i chyba na chwilę straciła przytomność, skoro usłyszała głos anioła :
"MASZ TAŃCZYĆ!tańczyć w swoich czerwonych trzewiczkach aż staniesz się blada i zimna, aż zeschnie się skóra na tobie jak ja szkielecie . TAŃCZ"

Z tym szkieletem to głos anioła miał trochę rację, bo w ciągu kilku miesięcy Julia sporo schudła. Może od tych prochów, które zaczęła brać w toalecie klubu? A może po prostu z wysiłku, w końcu nigdy tyle jeszcze nie tańczyła .A może to kwestia odżywiania ? po drinkach nie chce się jeść. W ogóle przestała zwracać uwagę na drobiazgi. Kiedyś otarła sobie kolano o krawężnik- nie za mocno. Kiedyś obudziła się w parku i zmarzła. Kiedyś pewien młody człowiek , którego imienia nie może sobie przypomnieć, był mało delikatny- ale za bardzo nie bolało.
Tylko ciągle nie mogła odpocząć, ze męczenia omal nie straciła pracy, a przecież wielkomiejskie singlowanie kosztuje.

Kryzys dopadł i ją , potknęła się na zakupach- padła na stertę ciuchów z napisem
"sale -70%" i już nie wstała.

W szpitalu nie pozwoliła sobie odebrać bucików - wypuszczono ją z diagnozą "nerwy" . Po czym sama udała się do kata, który przyjmował w gabinecie w centrum. Terapia krótkotrwała przyniosła rezultaty . Juli odcięto nogi, może nie dosłownie, ale przeszła na niższy obcas, przytula, nawiązała zdrowszą relację z ciałem- tak przynajmniej twierdzi kat. Nie chodzi już po klubach, ktoś ostatnio ją widział w kościele, wyglądała na starszą, a czerwone miała tylko oczy. Podobno obywa się już bez antydepresantów.